NOCLEGI
ROZKŁADY
757 lat od kanonizacji św. Jadwigi
fot. Wikimedia Commons
26 marca 1267 r. papież Klemens IV w kościele dominikanów w Viterbo dokonał kanonizacji Jadwigi.
REKLAMA
Jadwiga Śląska (ur. między 1178 a 1180 w Andechsie, zm. 14/15 październik] 1243 w Trzebnicy) – święta Kościoła katolickiego, żona Henryka I Brodatego, księcia wrocławskiego, matka Henryka II Pobożnego, córka hrabiego Bertolda VI von Andechs, księcia Meranii, fundatorka kościołów i klasztorów.
Jadwiga von Andechs urodziła się i wychowała w zamku Andechs w Bawarii jako córka Bertolda VI von Andechs i Agnieszki von Rochlitz z rodu Wettynów. W wieku 12 lat wyszła za mąż za śląskiego księcia Henryka I Brodatego, który w 1202 r. został księciem całego Śląska, a w 1233 księciem Wielkopolski. W 1229 r. Henryk dostał się do niewoli w wyniku wojny z Mazowszem o ziemię krakowską, z której uwolniła go Jadwiga po rozmowach z Konradem Mazowieckim.
Jadwiga i Henryk byli ludźmi bardzo religijnymi, składając w 1209 r. śluby czystości i wspierając rozwój Kościoła. Jadwiga chodziła w habicie mniszki, spała na twardym łożu, chodziła boso nawet podczas mrozów i poświęcała wiele czasu modlitwom. Miałą nawyk uczestniczenia w wielu mszach, co stało się powodem powiedzenia, że "jedna msza nie zadowoli księżnej". Z powodu swojej silnej wiary planowała, aby trzy z jej wnuczek i dwóch wnuków wstąpiło do zakonu lub zostało księżmi, jednak spełniły to tylko jedna wnuczka i dwaj wnukowie.
Jadwiga von Andechs prowadziła działalność charytatywną, angażując się w pomoc chorym i biednym. Zorganizowała wędrowny szpital dla potrzebujących, założyła szpital dla trędowatych w Środzie Śląskiej oraz kolejną placówkę leczniczą w Trzebnicy.
Po śmierci męża w 1238 r. przeniosła się do klasztoru w Trzebnicy, prowadzonego przez jej córkę Gertrudę. Aktywnie działała na rzecz ożywienia życia religijnego na Śląsku, sprowadzając duchownych z Niemiec i wspierając osadnictwo niemieckie w regionie, co przyczyniło się do rozwoju rolnictwa.
W czasie najazdu tatarskiego w 1241 r. schroniła się na zamku w Krośnie Odrzańskim, unikając najeźdźców. Od wielu lat w tym mieście organizowany jest turniej rycerski O Pierścień Księżnej Jadwigi oraz festiwal muzyczny o nazwie Festiwal Jadwigensis.
Jadwiga zmarła w październiku 1243 r. w Trzebnicy, uznana później za świętą, i została pochowana w tamtejszym kościele. W 2020 r. podczas renowacji 340-letniego sarkofagu świętej, w jego wnętrzu odkryto mały relikwiarz zawierający jej szczątki.
Po śmierci Jadwigi rozpoczął się kult z nią związany. W 1260 r. po odwiedzinach klasztoru w Trzebnicy przez legata papieskiego Anzelma rozpoczął się proces kanonizacyjny, popierany przez papieża Urbana IV, który wcześniej poznał Jadwigę jako legat w Polsce. Papież Klemens IV dokonał kanonizacji Jadwigi 26 marca 1267 r. w kościele dominikanów w Viterbo, uznając ją za patronkę Polski i całego Śląska.
Kult świętej rozwijał się za panowania księcia Ludwika I, który zlecił stworzenie "Kodeksu lubińskiego" zawierającego ilustrowaną legendę o św. Jadwidze Śląskiej. Jej grób odwiedzali także monarchowie i ich żony, jak Władysław Łokietek czy król węgierski Maciej Korwin.
Na Górnym Śląsku propagatorem kultu był dominikanin Peregryn z Opola, autor zbioru kazań poświęconych św. Jadwidze. W 1680 r. papież Innocenty XI, na prośbę Jana III Sobieskiego i jego żony, rozszerzył kult Jadwigi Śląskiej na cały Kościół katolicki, co przyczyniło się do jej czczenia również poza granicami Polski.
W 1746 r. król Prus Fryderyk II Wielki ufundował katedrę berlińską św. Jadwigi. W 1773 r. kapituła kolegiaty Św. Krzyża we Wrocławiu podarowała XVI-wieczny relikwiarz św. Jadwigi z okazji poświęcenia katedry. W 1929 r. arcybiskup wrocławski kard. Adolf Bertram podarował klasztorowi w Andechs fragment relikwii - drzazgę z głowy św. Jadwigi. Oprócz Polski i Niemiec, kult świętej istnieje również w Austrii, Czechach oraz na Węgrzech.
Jadwiga von Andechs urodziła się i wychowała w zamku Andechs w Bawarii jako córka Bertolda VI von Andechs i Agnieszki von Rochlitz z rodu Wettynów. W wieku 12 lat wyszła za mąż za śląskiego księcia Henryka I Brodatego, który w 1202 r. został księciem całego Śląska, a w 1233 księciem Wielkopolski. W 1229 r. Henryk dostał się do niewoli w wyniku wojny z Mazowszem o ziemię krakowską, z której uwolniła go Jadwiga po rozmowach z Konradem Mazowieckim.
Jadwiga i Henryk byli ludźmi bardzo religijnymi, składając w 1209 r. śluby czystości i wspierając rozwój Kościoła. Jadwiga chodziła w habicie mniszki, spała na twardym łożu, chodziła boso nawet podczas mrozów i poświęcała wiele czasu modlitwom. Miałą nawyk uczestniczenia w wielu mszach, co stało się powodem powiedzenia, że "jedna msza nie zadowoli księżnej". Z powodu swojej silnej wiary planowała, aby trzy z jej wnuczek i dwóch wnuków wstąpiło do zakonu lub zostało księżmi, jednak spełniły to tylko jedna wnuczka i dwaj wnukowie.
Jadwiga von Andechs prowadziła działalność charytatywną, angażując się w pomoc chorym i biednym. Zorganizowała wędrowny szpital dla potrzebujących, założyła szpital dla trędowatych w Środzie Śląskiej oraz kolejną placówkę leczniczą w Trzebnicy.
Po śmierci męża w 1238 r. przeniosła się do klasztoru w Trzebnicy, prowadzonego przez jej córkę Gertrudę. Aktywnie działała na rzecz ożywienia życia religijnego na Śląsku, sprowadzając duchownych z Niemiec i wspierając osadnictwo niemieckie w regionie, co przyczyniło się do rozwoju rolnictwa.
W czasie najazdu tatarskiego w 1241 r. schroniła się na zamku w Krośnie Odrzańskim, unikając najeźdźców. Od wielu lat w tym mieście organizowany jest turniej rycerski O Pierścień Księżnej Jadwigi oraz festiwal muzyczny o nazwie Festiwal Jadwigensis.
Jadwiga zmarła w październiku 1243 r. w Trzebnicy, uznana później za świętą, i została pochowana w tamtejszym kościele. W 2020 r. podczas renowacji 340-letniego sarkofagu świętej, w jego wnętrzu odkryto mały relikwiarz zawierający jej szczątki.
Po śmierci Jadwigi rozpoczął się kult z nią związany. W 1260 r. po odwiedzinach klasztoru w Trzebnicy przez legata papieskiego Anzelma rozpoczął się proces kanonizacyjny, popierany przez papieża Urbana IV, który wcześniej poznał Jadwigę jako legat w Polsce. Papież Klemens IV dokonał kanonizacji Jadwigi 26 marca 1267 r. w kościele dominikanów w Viterbo, uznając ją za patronkę Polski i całego Śląska.
Kult świętej rozwijał się za panowania księcia Ludwika I, który zlecił stworzenie "Kodeksu lubińskiego" zawierającego ilustrowaną legendę o św. Jadwidze Śląskiej. Jej grób odwiedzali także monarchowie i ich żony, jak Władysław Łokietek czy król węgierski Maciej Korwin.
Na Górnym Śląsku propagatorem kultu był dominikanin Peregryn z Opola, autor zbioru kazań poświęconych św. Jadwidze. W 1680 r. papież Innocenty XI, na prośbę Jana III Sobieskiego i jego żony, rozszerzył kult Jadwigi Śląskiej na cały Kościół katolicki, co przyczyniło się do jej czczenia również poza granicami Polski.
W 1746 r. król Prus Fryderyk II Wielki ufundował katedrę berlińską św. Jadwigi. W 1773 r. kapituła kolegiaty Św. Krzyża we Wrocławiu podarowała XVI-wieczny relikwiarz św. Jadwigi z okazji poświęcenia katedry. W 1929 r. arcybiskup wrocławski kard. Adolf Bertram podarował klasztorowi w Andechs fragment relikwii - drzazgę z głowy św. Jadwigi. Oprócz Polski i Niemiec, kult świętej istnieje również w Austrii, Czechach oraz na Węgrzech.
PRZECZYTAJ JESZCZE
