Podróż w świat muzyki Fryderyka Chopina i nie tylko...

Pianistka Lena Ledoff w niespotykany sposób łączy utwory wybitnego kompozytora ze standardami muzyki jazzowej i popularnej. Podejmując się tego niełatwego zadania, artystka opiera się na wieloletnim doświadczeniu koncertowym, znakomitej technice, erudycji muzycznej i niepowtarzalnym poczuciu humoru. Nikogo nie próbuje do Chopina namawiać. Po prostu grając na przykład Balladę g-moll, niespodziewanie "ześlizguje się" w standard jazzowy Theloniusa Monka, by powrócić do Ballady, która nabiera cech rasowego be-bopu, po czym cytuje finał Ballady, zaliczany do najtrudniejszych technicznie fragmentów literatury pianistycznej. Albo słynne "Preludium Deszczowe" pianistka łączy z "Deszczem" Władysława Szpilmana i "Deszczową piosenką" z amerykańskiego musicalu. Z kolei Walc As-dur "Pożegnalny" pod palcami Leny Ledoff zaczyna pulsować w rytm popularnej piosenki Steviego Wondera. Każdy koncert Leny Ledoff to podróż nie tylko w świat muzyki Fryderyka Chopina, ale również spojrzenie, często z przymrużeniem oka, na jego twórczość oczami współczesnego artysty. A zapewnienia widzów, że "już się nie boją i teraz zaczną słuchać Chopina", które pianistka słyszy po występie, uważa za swoje największe osiągnięcie.

Pianistka Lena Ledoff w niespotykany sposób łączy utwory wybitnego kompozytora ze standardami muzyki jazzowej i popularnej. Podejmując się tego niełatwego zadania, artystka opiera się na wieloletnim doświadczeniu koncertowym, znakomitej technice, erudycji muzycznej i niepowtarzalnym poczuciu humoru. Nikogo nie próbuje do Chopina namawiać. Po prostu grając na przykład Balladę g-moll, niespodziewanie "ześlizguje się" w standard jazzowy Theloniusa Monka, by powrócić do Ballady, która nabiera cech rasowego be-bopu, po czym cytuje finał Ballady, zaliczany do najtrudniejszych technicznie fragmentów literatury pianistycznej. Albo słynne "Preludium Deszczowe" pianistka łączy z "Deszczem" Władysława Szpilmana i "Deszczową piosenką" z amerykańskiego musicalu. Z kolei Walc As-dur "Pożegnalny" pod palcami Leny Ledoff zaczyna pulsować w rytm popularnej piosenki Steviego Wondera. Każdy koncert Leny Ledoff to podróż nie tylko w świat muzyki Fryderyka Chopina, ale również spojrzenie, często z przymrużeniem oka, na jego twórczość oczami współczesnego artysty. A zapewnienia widzów, że "już się nie boją i teraz zaczną słuchać Chopina", które pianistka słyszy po występie, uważa za swoje największe osiągnięcie.

Pianistka Lena Ledoff w niespotykany sposób łączy utwory wybitnego kompozytora ze standardami muzyki jazzowej i popularnej. Podejmując się tego niełatwego zadania, artystka opiera się na wieloletnim doświadczeniu koncertowym, znakomitej technice, erudycji muzycznej i niepowtarzalnym poczuciu humoru. Nikogo nie próbuje do Chopina namawiać. Po prostu grając na przykład Balladę g-moll, niespodziewanie "ześlizguje się" w standard jazzowy Theloniusa Monka, by powrócić do Ballady, która nabiera cech rasowego be-bopu, po czym cytuje finał Ballady, zaliczany do najtrudniejszych technicznie fragmentów literatury pianistycznej. Albo słynne "Preludium Deszczowe" pianistka łączy z "Deszczem" Władysława Szpilmana i "Deszczową piosenką" z amerykańskiego musicalu. Z kolei Walc As-dur "Pożegnalny" pod palcami Leny Ledoff zaczyna pulsować w rytm popularnej piosenki Steviego Wondera. Każdy koncert Leny Ledoff to podróż nie tylko w świat muzyki Fryderyka Chopina, ale również spojrzenie, często z przymrużeniem oka, na jego twórczość oczami współczesnego artysty. A zapewnienia widzów, że "już się nie boją i teraz zaczną słuchać Chopina", które pianistka słyszy po występie, uważa za swoje największe osiągnięcie.

Pianistka Lena Ledoff w niespotykany sposób łączy utwory wybitnego kompozytora ze standardami muzyki jazzowej i popularnej. Podejmując się tego niełatwego zadania, artystka opiera się na wieloletnim doświadczeniu koncertowym, znakomitej technice, erudycji muzycznej i niepowtarzalnym poczuciu humoru. Nikogo nie próbuje do Chopina namawiać. Po prostu grając na przykład Balladę g-moll, niespodziewanie "ześlizguje się" w standard jazzowy Theloniusa Monka, by powrócić do Ballady, która nabiera cech rasowego be-bopu, po czym cytuje finał Ballady, zaliczany do najtrudniejszych technicznie fragmentów literatury pianistycznej. Albo słynne "Preludium Deszczowe" pianistka łączy z "Deszczem" Władysława Szpilmana i "Deszczową piosenką" z amerykańskiego musicalu. Z kolei Walc As-dur "Pożegnalny" pod palcami Leny Ledoff zaczyna pulsować w rytm popularnej piosenki Steviego Wondera. Każdy koncert Leny Ledoff to podróż nie tylko w świat muzyki Fryderyka Chopina, ale również spojrzenie, często z przymrużeniem oka, na jego twórczość oczami współczesnego artysty. A zapewnienia widzów, że "już się nie boją i teraz zaczną słuchać Chopina", które pianistka słyszy po występie, uważa za swoje największe osiągnięcie.